Afscheid van mijn soulmate

Achtentwintig was ik toen ik mijn art-nouveau herenhuis in Wenduine kocht. Een huis waar veel werk aan was. Elk weekend waren mijn papa en ik paraat. We hadden slechts één doel: de woning in haar oud glorie herstellen. Maar Wenduine had nog iets waar ik dol op was: een dierenwinkel met een nestje puppy’s. Tijdens een welverdiende pauze nam ik mama mee op sleeptouw naar de winkel. Temidden van het nestje Shih Tzu’s keek een kleine witte pub ons smachtend aan. Een kleine witte wolk. We waren meteen verkocht. Papa viel net niet van de stelling toen we thuiskwamen met onze nieuwe aanwinst. Ik doopte hem Sloeber. Hij verbleef nog even bij mijn ouders tot mijn huis bewoonbaar was. Onze nieuwe thuis. Van mij en Sloeber.

Vanaf dan was ik nooit meer alleen. Dagelijkse wandelingen in de duinen, mee op restaurant, stukjes pannenkoek in onze favoriete tearoom. Telkens we er passeerden, liep Sloeber al de trapjes op, de geur van pannenkoeken tegemoet.

Vijf jaar later stierf mama en we verhuisden naar een woning met tuin. Een buitenparadijsje voor Sloeber. Hij was mijn steun en toeverlaat. We begrepen elkaar zonder woorden. Elke zondag toiletteerde ik hem. Zijn lange, fijne poederzachte haren vroegen extra verzorging. Zo lief en rustig als hij was, liet hij dit alles toe.

Sloeber en belleke. We werden de beste vrienden, onafscheidelijk. Kerstkaartjes signeerde ik steevast met Sloeber zijn pootafdruk erbij. Ook papa was gek op hem. Hun verjaardag viel net na elkaar. Twee keer feest.
Het verlies was groot toen ook mijn papa vorig jaar stierf. Bij mijn trouwe viervoeter vond ik troost.
Ook toen ik tijdens Corona afgesneden was van mijn familie en vrienden in ’t binnenland was ik nooit echt alleen.

Na het ochtendritueel van eten en plasje doen, sliep hij tot na de middag. In ’t weekend samen in de zetel. Tijdens de week werd ik ’s avonds verwelkomd door een stralende, enthousiaste woef.
Tijdens mijn business trips was het gemis zwaar. Een dagelijks berichtje en foto van de dogsitter bracht dan gemoedsrust.

Leeuwenhondjes

Wist je dat Shih Tzu’s afkomstig zijn uit Tibet? Ze worden leeuwenhondjes genoemd wegens hun lange manen en dapper karakter.

Een stukje maan heb ik bewaard. Zijn as in een hartje met goudkleurige pootafdrukken siert de schouw. Naast zijn foto van kwispelende pub in ons huis in Wenduine waar het allemaal begon.

Zestien jaar later zit hij voorgoed in mijn hart. Onuitwisbare sporen heeft hij nagelaten op mijn ziel. Een soulmate, voor altijd met elkaar verbonden doorheen ruimte en tijd.

Sloeber en belleke, twee dikke vrienden. Mijn knolliewolliebol, mijn lieverd.
Doe vele groetjes aan mama en papa hierboven. Nu ben je een sterretje aan de hemel. Mijn sterrenhemel. Slaap zacht, mijn vriend.